Εθνική Ελλάδος: Χτες, σήμερα, αύριο

Την πάω την ομάδα. Ας ξεκινήσω από κει κι ας μη φανεί αυτό σαν γλύψιμο, σαν περσινά ξινά σταφύλια ή σαν ωραιοποίηση των πραγμάτων. Η Εθνική της χώρας μου πέτυχε τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του μεγαλύτερου αθλήματος που υπάρχει.

Η ομοψυχία, η αγωνιστικότητα, το πρωτοφανές πάθος, το τρελό τρέξιμο παντού μέσα στο γήπεδο, η άμεση διόρθωση των όποιων λαθών μέσω της εξωπραγματικής αλληλοκάλυψης όλων των γραμμών, η σχεδόν μαγική αποτελεσματικότητα στο γκολ, η -τελικά- πίστη στο θαύμα, αλλά και η υποτίμηση των δυνατοτήτων μας από τους άλλους και η τύχη, έκαναν το αδύνατο, δυνατό. 4 χρόνια μετά και με την όποια εμπειρία της στενής παρακολούθησης του αθλήματος (μην ξεχνάτε πως ήθελα να γίνω αθλητικός δημοσιογράφος) για 13 χρόνια πια, δεν ξέρω να σας πω πως έγινε αυτό. Μάλλον απλά έπιασε το momentum και δεν κατέβηκε ποτέ μέχρι το τέλος.

Στα δικά μου μάτια αυτός είναι ο ορισμός του αθλητικού έπους...

Από τότε έχει μεσολαβήσει ένα Confederation και ένας αποκλεισμός για το Παγκόσμιο του 2006. Όπου ναι μεν στοίχισε η κακή αρχή κυρίως και ο όμιλος ήταν όντως δύσκολος, αλλά το μεγαθήριο δεν υπήρχε. Εκεί άρχισαν και τα πρώτα παράπονα για τον Rehhagel. Δικαιολογημένα, αφού στεκόταν σε συγκεκριμένους παίκτες (μερικοί από τους οποίους δεν είχαν για καιρό ομάδα) και αγνοούσε άλλους που έπιαναν τρελές αποδόσεις με τις ομάδες τους (π.χ Στολτίδης).

Τα προκριματικά για το Euro 2008 πήγαν μια χαρά. Η ήττα με 4-1 εντός με την Τουρκία, μοναδική ήττα, δε μπορεί να θεωρηθεί σοβαρό πρόβλημα. Όμως οι φωνές για τον Rehhagel γίνονται δυνατές κραυγές. Έλληνες είμαστε, δε θα συνέβαινε κι αυτό; Λογική η απογοήτευση, κυρίως επειδή ήρθε προς την αρχή των προκριματικών, αλλά αυτό θα αρκούσε.

Ρεκόρ πόντων στα προκριματικά, αρκετά καλύτερη μπάλα από τα προηγούμενα χρόνια και οι ελπίδες ζωντανές για μια καλή πορεία στο Euro 2008. Η κλήρωση δε, με Ισπανία, Ρωσία και Σουηδία μας το επιτρέπει. Οι 2 ομάδες που αντιμετωπίσαμε και το 2004 και η, σαφώς ευκολότερη της Πορτογαλίας, Σουηδία. Βέβαια κανείς δεν είπε πως και η Ισπανία (κυρίως) αλλά και η Ρωσία έχουν γίνει πολύ καλύτερες ομάδες στο μεταξύ.

Δεν έχει όμως σημασία γιατί κι εμείς είμαστε σαφώς καλύτεροι, φάνηκε αυτό στα προκριματικά. Και κανείς δε σκέφτεται σοβαρά μεγαλεία 2004. Εγώ ήθελα πέρασμα στην επόμενη φάση. Τη σφραγίδα της ομάδας ότι "είναι εδώ". Τελικά δεν πήγε τίποτα καλά. Το παιχνίδι δεν ήταν αυτό των τελευταίων 2 χρόνων. Οι αποστάσεις στο χορτάρι δε θύμιζαν καθόλου τα παιχνίδια στην Πορτογαλία. Η τύχη όχι απλά δε βοήθησε, αλλά έσπρωξε τους άλλους. Δε με απογοήτευσε το παιχνίδι της Εθνικής γενικά. Με στεναχώρησε κάπως. Μα μιλάμε για αποτυχία, όπως και να 'χει.

Νόμιζα πως μπορούσαμε περισσότερα; Όντως το νόμιζα. Φταίει η ομάδα; Οι παίκτες και ο προπονητής; Φταίνε. Να τους πούμε όμως πως ήταν κατώτεροι των περιστάσεων μπορούμε. Να τους πούμε πως δεν προσπάθησαν, πως δεν τους ενδιέφερε, πως καβάλησαν το καλάμι, όχι. Με εμφανίσεις που συνεχώς καλυτέρευαν, μπορούμε να πούμε για κάποιους πως ξεσκίστηκαν για να πάρουν ένα καλό αποτέλεσμα.

Τι έφταιξε ίσως λίγο περισσότερο από τα άλλα; Από τους 23 παίκτες του 2004, μόνο 10 είναι στην ομάδα και το 2008. Όμως από αυτούς, οι 7 ξεκινάνε στο πρώτο παιχνίδι και οι 6 στο δεύτερο (με άλλους 2 να μπαίνουν αλλαγή). Ο μέσος όρος ηλικίας; Αγγίζει τα 30 χρόνια στο πρώτο παιχνίδι.

Το τέλος μιας εποχής για την εθνική ομάδα είναι εδώ. Με τους Νικοπολίδη και Άντζα να έχουν ήδη δηλώσει την αποχώρησή τους και με άλλους πιθανών να ακολουθούν, η εθνική χρειάζεται έναν Αβραάμ Παπαδόπουλο, ένα Σωκράτη Παπασταθόπουλο, ένα Γρηγόρη Μάκο, έναν Παναγιώτη Λαγό, έναν Ελίνι Δημούτσο, ένα Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο, ένα Γιώργο Γκαλίτσιο, έναν Κωνσταντίνο Μήτρογλου και ένα Σωτήρη Νίνη, παίκτες δηλαδή με ηλικίες από 18-23 χρονών. Ήδη οι περισσότεροι έχουν κάποιες συμμετοχές σε φιλικά.

Το τέλος μιας εποχής που οι ποδοσφαιρόφιλοι αποχαιρετούν με χαμόγελο. Αυτή η Εθνική δεν ήταν ποτέ πολύ καλή ομάδα. Οι παίκτες της δεν ήταν τρελοί μπαλαδόροι. Δεν είπαν ποτέ πως ήταν οι καλύτεροι όλων. Αλλά τουλάχιστον έπαιξαν όσο μπορούσαν. Έπαιξαν το ποδόσφαιρο που ήξεραν. Και τους βγήκε...

Ο επόμενος στόχος είναι το Παγκόσμιο του 2010 στη Ν.Αφρική. Από τις 6 Σεπτεμβρίου η Εθνική μπαίνει στην περιπέτεια των προκριματικών στην οποία δε θα συναντήσει πρόβλημα. Ελβετία, Λετονία, Ισραήλ, Μολδαβία και Λουξεμβούργο δεν είναι ομάδες που μπορούν να μας στερήσουν τη συμμετοχή στο 2ο Παγκόσμιο Κύπελλο της ιστορίας μας. Εκεί, ένα μεγάλο στοίχημα πρέπει να κερδηθεί. Νέοι παίκτες, πλαισιωμένοι από αρκετούς της τωρινής ομάδας, θα φτιάξουν το ιδανικό μείγμα με στόχο τις επόμενες παρουσίες σε τελικά μεγάλων διοργανώσεων.

Αυτός θα πρέπει να είναι ο στόχος. Να είναι παρούσα η ομάδα. Να είναι εκεί μαζί με τους μεγάλους, μια απ' αυτούς...